De afgelopen dagen!!

Dinsdag 19-08-2014
Afscheid nemen is nooit leuk. Zeker niet als het van je lieve familie is, dus zijn er heel wat tranen gelaten. Het moeilijkste was om door de douane te gaan en dan nog 1x te zwaaien naar je familie. De lange vliegreis is goed verlopen. We kregen een lekkere lunch en tussendoor kregen we nog wat lekkers en veel drinken. Na zo’n 12 uur vliegen kwamen we aan op Singapore Airport. Singapore Airport is een mooi vliegveld en best wel groot. Daar moesten we 3 uur wachten. Het vliegtuig dat ons naar Davao bracht was een stuk kleiner dan het vliegtuig van Amsterdam naar Singapore. Ruth en ik zaten naast de neef van Dr. Robillo. Veel geslapen die vlucht en we hadden een tussenstop in Cebu. Aangekomen in Davao moesten we een hoop papieren invullen voordat we het vliegveld mochten verlaten. Buiten stonden Douds, Helen en haar man op ons te wachten. We hebben de koffers in de auto geladen en zijn gaan rijden naar het ziekenhuis in Calinan. We merkten gelijk dat ze anders rijden dan in Nederlands. Ze rijden erg hard, ze letten niet heel erg op de andere medeweggebruikers en er zitten veel kuilen en gaten in de weg. Het wegdek is ook niet zo goed als bij ons. Onderweg zijn we een hoop tegen gekomen. O.a. de vrucht Doerian, veel taxi achtige vervoersmiddelen, veel mensen die ons aankeken en zwaaiden en een MC Donalds. Na een hele tijd rijden kwamen we aan bij het ziekenhuis. Onderweg hadden we gehoord dat Dr. Robillo jarig was en wij als verrassing kwamen. We hebben kennis gemaakt met Dr. Robillo en zijn vrouw Mam Eveline. We hebben nog wat mensen ontmoet en zijn toen gaan eten. Op tafel lag veel eten. Zo lag er een heel geroosterd varken op tafel, gemarineerde garnalen, spaghetti, een heleboel rijst, fruit en een soort dessert. We hebben lekker gegeten en gepraat met de mensen van hier. Tijdens het eten werd het al snel donker. Op een gegeven moment ging het heftig te bliksemen, iets wat voor hun heel normaal is en niet meer van op keken. Na het eten hebben w nog wat gedronken en lieten ze ons de EHBO zien. Op het moment dat we net wegliepen kwam er iemand binnen met zijn rug onder het bloed en een geknoopt T-shirt om zijn middel. Buiten op de muren van het ziekenhuis zaten heel veel witte salamanders. Ook veel straat honden en katten kwamen we tegen. Later zijn we naar ons huisje gegaan. Het eerste wat opviel was dat de voordeur niet op slot kon…. Het buitenhek gelukkig wel. De wc kun je niet doortrekken. Je zult met een emmertje de wc moeten doorspoelen. De douche hangt precies boven de wc en is erg koud. De eerste keer er onder was ff wennen, maar later viel het wel mee. De lampen en de airco deden het maar de rest van de elektriciteit nog niet. We hebben de kamers bekeken en verdeeld en toen zijn we de koffers gaan uitpakken. We waren erg moe en nadat we klaar waren zijn we gaan slapen.

Woensdag 20-08-2014
De bedden lagen prima, dus heb ik lekker geslapen. Het was even wennen om hier te zijn maar ik vind het nu al wel erg leuk. Na het opstaan en aankleden zijn we naar het ziekenhuis gegaan om eens na te vragen wat we eigenlijk moesten gaan doen. Helen was bezig en vroeg of we later terug wilden komen. Dus wij weer naar het huisje gegaan en lekker op bed gelegen en een boek gelezen. Toen kwamen de klusmannen onze deur maken en iets met het dak wat we nog steeds niet weten wat ze gedaan hebben. Later zijn we terug gegaan naar Helen en hebben van alles besproken. Wat we wel en niet moesten doen, waar we wilden gaan kijken en leren, waar leuke dingen te doen waren. Nadat besproken te hebben gingen we lunchen in de keuken. Er was een aparte ruimte voor ons om te eten en kregen rijst, varkensvlees en groenten. Ook stond er brood, chocopasta gemengd met pindakaas ( wat erg lekker is) en gekookte eitjes. Het brood smaakte anders, maar was prima te doen. Na de lunch werden we meegenomen naar het centrum van Calinan om geld te wisselen en te pinnen. Er is ook een grote supermarkt (NCCC) waar we boodschappen hebben gedaan. Gelijk maar een grote fles water meegenomen want je kunt hier niet uit de kraan drinken. Na de boodschappen zijn we terug gegaan naar ons huisje en onze telefoon gepakt en naar de coffeeshop gegaan. Nee beste mensen, geen Nederlandse coffeeshop met allerlei drugs, maar een coffeeshop met Koffie, IJskoffie, frisdrank, pizza’s, pasta’s, sandwiches en natuurlijk eigenlijk het belangrijkste, WIFI!!! We namen een Frappe en die was erg lekker. Beneden was helaas niet zoveel wifi, maar toen we door hadden dat er boven betere wifi was, zijn we snel daarnaar toe gegaan. Even bijkletsen met et thuisfront! Heerlijk. Na een tijdje terug gegaan naar het huisje, wat gegeten in de keuken. We kregen rijst, varkensvlees en groente. Weer in die aparte ruimte. Lekker rustig. Want ze praten hier zo snel dat je er echt niks van kan maken en het zo druk is. Iedereen praat door elkaar heen. Na het eten weer even naar het huisje, maar ja we hebben wifi gevonden dus maar snel weer naar de coffeeshop. ’s Avonds kunnen skypen met het thuisfront! Wat leuk om ze weer te zien! Ook al ben ik pas een paar dagen weg, hihi. Later in ons huisje zaten we in de woonkamer en toen zagen we in de slaapkamer een Gekko.. Dat was dus gillen….. Met een dweil en zaklamp er naar toe maar niks meer kunnen vinden.. Dus vroeg ik aan Fieke of ze naar buiten wilde gaan om te kijken of die gekko naar buiten was gelopen. Fieke dus naar buiten en gelijk een hoop gegil. Zaten er nog veel meer gekko’s op de muur en de stoep. Door dat gegil waren die nu wel weg. Dus met zijn allen naar buiten en bij de ramen kijken of er niks meer zat. En ja hoor, een hele grote kakkerlak zat precies bij onze slaapkamer. Ieuw. Bah. Weer met de dweil aan de slag, Fieke had de zaklamp vast. Daily en Ruth op veilige afstand aan het filmen. Eerst wilde dat beest niet en toen viel die ineens naar beneden. Weer heel veel en hard gegil. Uiteindelijk nog dat beest buiten de poort weten te krijgen en snel naar binnen gegaan. Bah, wat was dat vies. We hebben nog lang zitten kletsen binnen en zijn pas laat naar bed gegaan.
Donderdag 21-08-2014
Vandaag mochten we een dagje meedraaien in het ziekenhuis. Fieke en ik mochten op de Emergency room en Daily en Ruth mochten naar de OPD. Een soort huisarts en als het ernstig genoeg was, dan mocht je door naar de emergency room. We kwamen binnen en toen lag er al iemand in de kleine operatie kamer die gehecht werd. Niet veel later kwam er een man binnen die een te hoge bloeddruk had en niet meer op zijn eigen benen kon staan. Eerst keken ze de vitale functies na en maakten een hartfilmpje. Op een gegeven moment kwam er een man binnen met een erg bloedende hand. Maar eerst moest hij naar de OPD. Later kwam hij weer terug en moest hij gehecht worden. Er was heel veel bloed en het stoomde er echt uit. We hebben alle 4 gekeken en het was best interessant om te zien. Ze werken zo steriel mogelijk en hebben ook een apparaat waarmee ze d.m.v. stoom alle instrumenten steriel maken. Na het hechten liepen we allemaal naar de OPD om te kijken hoe het er daar aan toe ging. Fieke en ik gingen maar weer terug en zagen een vrouw in een rolstoel naar de bevallingskamer gebracht worden. Wij navragen bij de dokter of er echt een bevalling was en of we mochten komen kijken. Dat was inderdaad het geval en ja we mochten gaan kijken. We kwamen aan bij de bevallingskamer en mevrouw lag al klaar op tafel. Dit was voor haar hun eerste kindje. 33 uur daarvoor was haar water gebroken en nu gingen ze haar helpen. De zusters checkte de vitale functies en luisterde naar het hartje van het kindje. Zolang het met de moeder en kind goed zouden gaan wilde ze de natuur zijn gang laten gaan. Wij zijn ondertussen nog een keer gaan eten snel, waar een muis ons kwam vergezellen wat leidde tot een nieuwe gil show en toen we terug kwamen waren de weeën steeds heftiger. De man van mevrouw was gekomen en hielp zijn vrouw tijdens de rest van de bevalling. Na een tijdje vroegen we of alles oke ging. De zusters vertelde ons dat ze antibiotica hadden gegeven voor het geval de moeder een infectie zou krijgen omdat de bevalling al zo lang duurde. Na een tijdje was het zover en de moeder was aan het persen. De verloskundige heeft nog een knip gezet en na een kwartiertje persen was de baby daar dan eindelijk. Het was een jongen! Kleine Jade. En wat een trotse ouders waren het. Met tranen in mijn ogen heb ik ernaar staan kijken. Wat was het mooi. Het kindje mocht bij mama op de buik liggen en na een tijdje moest het kindje mee voor onderzoek en vitamine injecties. De kleine man was 49 cm lang en 3500 gram! Wat een mooi wondertje is het toch. Na alle controles nog even lekker bij mama en later nog een 2de injectie. Daarna werd het kindje in mijn armen gelegd en hebben we foto’s gemaakt en de baby heeft bij ons allen heerlijk gelegen. Daarna weer lekker bij mama. We hebben afscheid genomen van mama, papa en Jade en besloten om morgen weer langs te gaan met een klein cadeautje voor de kleine man! We zijn daarna naar de apotheek gelopen om water te kopen. Wat heel goedkoop is. 20 peso voor 1 liter is ongeveer 0.30 cent. Onderweg hoorde wij dat Dr. Robillo ons zocht. Tja dat leven ging ook nog door. Wij opzoek naar Dr. Robillo en even bijgepraat en allerlei dingen besproken. Het eerste wat hij vroeg of dat we bang waren voor muizen, want hij had gehoord dat we gegild hadden. Haha. Na het gesprek met Dr. Robillo zijn we naar het huisje gegaan en even bijgekomen van alle indrukken. Toen kwam ook nog de klus man om de stopcontacten te maken! Eindelijk hadden we stroom om onze laptop ’s, camera’s en telefoons op te laden in ons huisje. We besloten om zelf boodschappen te gaan doen in zo’n leuk tuktuk achtig vervoersmiddel en dan uit eten te gaan in de coffeeshop. Daar zagen we dat ze pizza’s hadden en die hadden we wel verdient vonden wij. Na het eten weer skypen met familie en vrienden en alvast onze belevingen van vandaag erop gezet.
Nu ga ik dit reisverslag afronden en gaan we naar bed! Welterusten en tot snel!!

XXX